Pęknięty wężyk – kto zapłaci za zalanie?

Powodem większości zalań mieszkania jest pęknięcie wężyka doprowadzającego lub odprowadzającego wodę do sprzętów gospodarstwa domowego np. pralki czy zmywarki. Jeśli jest to wężyk schowany w ścianie czy za listwami, to często jest on niedostępny dla najemcy od reki, bez demontażu zabezpieczeń.

Przyjmuje się, że za stan takiego wężyka odpowiada właściciel mieszkania. Czyli odszkodowanie za zalane mieszkanie na niższej kondygnacji powinien zapłacić wynajmujący ( np. właściciel ).

Jeśli zaś przyczyną zalania była awaria samego urządzenia np. pralki, to winę za zalanie mieszkania poniżej ponosi najemca. Podobnie będzie gdy przyczyną pęknięcia będzie to, że najemca dokonał przeróbek, albo sam niewprawnie podłączył urządzenie czy też posłużył się nieprawidłowym wężykiem, który nie był do tego przeznaczony.

Patrząc na to szerzej do ogólnych obowiązków wynajmującego ( czyli właściciela ) należy w szczególności:

  1. utrzymanie w należytym stanie, porządku i czystości pomieszczeń i urządzeń budynku, służących do wspólnego użytku mieszkańców, oraz jego otoczenia;
  2. dokonywanie napraw budynku, jego pomieszczeń i urządzeń, o których mowa w pkt 1, oraz przywrócenie poprzedniego stanu budynku uszkodzonego, niezależnie od przyczyn, z tym że najemcę obciąża obowiązek pokrycia strat powstałych z jego winy;
  3. dokonywanie napraw lokalu, napraw lub wymiany instalacji i elementów wyposażenia technicznego w zakresie nieobciążającym najemcy, a zwłaszcza:a) napraw i wymiany wewnętrznych instalacji: wodociągowej, gazowej i ciepłej wody – bez armatury i wyposażenia, a także napraw i wymiany wewnętrznej instalacji kanalizacyjnej, centralnego ogrzewania wraz z grzejnikami, instalacji elektrycznej, anteny zbiorczej – z wyjątkiem osprzętu,b) wymiany pieców grzewczych, stolarki okiennej i drzwiowej oraz podłóg, posadzek i wykładzin podłogowych, a także tynków.

Najemca ( czyli lokator ) jest z kolei obowiązany utrzymywać lokal oraz pomieszczenia, do używania których jest uprawniony, we właściwym stanie technicznym i higieniczno-sanitarnym. Obciąża go naprawa i konserwacja:

  1. podłóg, posadzek, wykładzin podłogowych oraz ściennych okładzin ceramicznych, szklanych i innych;
  2. okien i drzwi;
  3. wbudowanych mebli, łącznie z ich wymianą;
  4. trzonów kuchennych, kuchni i grzejników wody przepływowej (gazowych, elektrycznych i węglowych), podgrzewaczy wody, wanien, brodzików, mis klozetowych, zlewozmywaków i umywalek wraz z syfonami, baterii i zaworów czerpalnych oraz innych urządzeń sanitarnych, w które lokal jest wyposażony, łącznie z ich wymianą;
  5. osprzętu i zabezpieczeń instalacji elektrycznej, z wyłączeniem wymiany przewodów oraz osprzętu anteny zbiorczej;
  6. pieców węglowych i akumulacyjnych, łącznie z wymianą zużytych elementów;
  7. etażowego centralnego ogrzewania, a w przypadku gdy nie zostało ono zainstalowane na koszt wynajmującego, także jego wymiana;
  8. przewodów odpływowych urządzeń sanitarnych aż do pionów zbiorczych, w tym niezwłoczne usuwanie ich niedrożności;
  9. innych elementów wyposażenia lokalu i pomieszczeń przynależnych przez malowanie lub tapetowanie oraz naprawę uszkodzeń tynków ścian i sufitów, malowanie drzwi i okien, wbudowanych mebli, urządzeń kuchennych, sanitarnych i grzewczych.

Może się więc zdarzyć, że w konkretnym przypadku na podstawie art. 415 kc – wina właściciela lokalu polega na niewłaściwym wyborze i montażu wężyka niedostępnego dla najemcy, którego parametry nie dają gwarancji prawidłowego funkcjonowania i bezpieczeństwa instalacji wodociągowej w mieszkaniu. Powinien on był bowiem dokładniej zapoznać się z parametrami wężyka i wybrać taki, który gwarantowałby odpowiednią jakość i bezpieczeństwo przed awariami, bądź zlecić dokonanie montażu fachowemu hydraulikowi, posiadającemu odpowiednią wiedzę w zakresie takich instalacji. Tłumaczenia że skoro wężyk był dostępny w sprzedaży, to mógł być zamontowany, jest błędne. Wężyki, przez które przepływa woda, niekiedy pod dużym ciśnieniem, są newralgicznym punktem instalacji sanitarnych, dlatego do ich wyboru i montażu należy podchodzić z dużą ostrożnością.

Właścicieli lokalu niewątpliwie obciąża obowiązek utrzymywania posiadanych przez nich instalacji, w tym instalacji wodno-kanalizacyjnej w należytym stanie technicznym. (wyrok Sądu Najwyższego z 5.03.2002 r., sygn. I CKN 1156/99, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 lipca 2012 r., sygn. III CZP 41/12). Obowiązki właścicieli lokalu mieszkalnego są szersze niż tylko zwykła konserwacja, gdyż ciążą na nich powinności związane z podjęciem działań zmierzających do zapobieżenia zdarzeniom, skutkujących zniszczeniem tak ich, jak i sąsiednich lokali, jak najszybsze stwierdzenie istnienia wad wykonawczych w zakresie instalacji i niedopuszczenie jeśli stan techniczny lokalu nie pozwalał na jego bezpieczne użytkowanie do korzystania z niego do czasu usunięcia wad. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 26.11.2004 r., sygn. V CK 253/04). W szczególności właściciel lokalu ma obowiązek dokonywania okresowych przeglądów instalacji wodno-kanalizacyjnej i niezwłocznego usuwania awarii, w razie potrzeby przez profesjonalne podmioty. 

PORADNIK

ODSZKODOWANIA

PRAWO CYWILNE

PRAWO GOSPODARCZE

PRAWO KARNE

PRAWO PRACY

PRAWO RODZINNE